Maand: september 2009

wie leest mee?

DURFT U NOG?

Eerder stelde ik hier al dat ik de indruk heb dat er op een aantal blogs veel minder beweging is dan vroeger  of dat ze gewoonweg verwijderd zijn. Ik vraag me hierbij af of bij een aantal bloggers ook de stijgende populariteit en bekendheid van de social media hierin een rol spelen. Omdat dit bij mij wel degelijk zo is.

Het verhaal van de studentes die hun spieken bespraken op facebook, het ontslag van een lerares omdat ze leerlingen als vrienden toegevoegd had, het ligt allemaal nog fris in het geheugen. We kunnen dat eerste dom en dat tweede onterecht vinden, maar het het bevestigt me wel in mijn beslissing om er na een experimentele fase geen facebookaccount op na te houden, of tenminste deze niet te activeren. (Gemaakt is gemaakt!)

Maar wat met mijn bloggen van de afgelopen maanden? Voor het eerst had ik een arbeidscontract waarin uitdrukkelijk vermeld stond dat ik me niet mocht uitlaten tegenover derden of de pers over de inhoud van mijn contract en mijn job. Fnuikend. Dood van de schrik (alweer) was ik om ook maar zijdelings één woord te laten vallen dat zou kunnen verwijzen naar hetgene waar ik mee bezig was. En dan bedoel ik nog niet eens dat ik bijvoorbeeld zou geschreven hebben dat ik vond dat collega’s verwend waren omdat ze zeurden over het eten, maar enkel nog maar over het feit dat we een cateraar hadden.  Alles valt te lezen! Alles is te vinden! Ik zou maar eens mijn gedacht zeggen over pakweg het acteertalent van de cast! Of terloops vermeld hebben dat we toch heel erg gelachen hadden omdat we ons afgevraagd hadden of de kijkers dat nu echt niet zouden merken dat mijn auto al drie keer gebruikt was in beeld. Ik zag de Story al koppen: ‘Geen geld voor meer voor Vlaamse fictie, crewlid bevestigt het!” Verlammend. En gedurende de afgelopen zes maand was mijn werk mijn leven, dus de kans in een uitschuivertje zat er dik in. Advocaten! Contractbreuk! Pers! Vervolging! Ik zag het al helemaal voor me.  Ik overdrijf, ik heb die neiging. Dramaqueen. Maar toch, het beïnvloedde zeker mijn bloggedrag. Alweer eens goed nadenken en wikken en wegen of ik toch niets te veel of verkeerd had gezegd. Alweer prullenbak.

Ik kan alleen maar blij zijn dat de klantendienst van Telenet of  de Vlaamse Gemeenschap reageert op logjes die ik hier post, maar dat betekent waarschijnlijk wel dat bedrijven en openbare diensten constant het www doorwroeten. Of dat er altijd wel iemand is die het oppikt en seint. Of wat als ik hier het onprofessionele werk van een vakman aanklaag en die met naam noem? Kent u de grenzen van de wet in deze materie? Weet u wanneer u buiten de lijntjes kleurt?

Momenteel ben ik weer aan het solliciteren. Ik ben er vrij zeker van dat men me googelt wanneer ik ergens mijn kandidatuur stel. Deze blog is niet onder mijn eigen naam te vinden en dat is een voordeel. (Wie wil vindt me wel op een ander manier.) Want wat als ik bij een bedrijf solliciteer  dat ik al eens bekritiseerde of wat als ze vaststellen dat ik geen groepsmens ben en bijeenkomsten verafschuw terwijl er in elke vacature standaard staat: “in team kunnen werken”. Of men concludeert uit mijn ergernissen op mijn blog dat ik een moeilijk of vervelend mens ben. Of wat als ik hier het verhaal breng over een positieve sollicitatie die ikzelf weiger omdat het loon me niet beviel en één of andere medewerker van het RVA of de VDAB leest en seint het. Kan ik als werkonwillig beschouwd worden in dit geval? Stel dat een werkloze schrijft op zijn blog dat hij op vakantie gaat en zmen controleert of dit wel degelijk doorgegeven wordt als vakantie? Staat u daar allemaal bij stil bij het bloggen? En al die slapende accounts waar je niet meer aan denkt? Hoeveel en welke informatie is daar nog op te vinden?

Tussendoor bedacht ik ook nog dat, toen ik vanmorgen hoorde dat Hyves – het razend populaire equivalent van Facebook in Nederland – vandaag vijf jaar bestaat, de afstand en het verschil tussen Nederland en Vlaanderen bijna zo groot is als tussen Vlaanderen en Wallonië, vroeg ik me af of Nederlanders dan veel virtuele Vlaamse vriendjes hebben en omgekeerd en vond het raar dat er een etiquetteboekje nodig is voor buitenlanders die  met Nederlanders moeten omgaan. Maar dit geheel terzijde.

(Nu nog mijn experimentele fase van het twitteren afsluiten. ’t Is genoeg geweest, ik heb geleerd. Ik kan er over bloggen.)

blik op de wereld

KIJKEN MOET NIET

Gisteren op Canvas in Panorama een interessante aangekochte reportage van het Franse productiehuis Program33 over TED. Ik heb daar (vanzelfsprekend) de nodige bedenkingen bij maar daar ga ik het niet over hebben. Ik kan u wel aanraden eens rond te neuzen op de website.

Ook ga ik niet muggenziften over de vertaling van ‘Moleskin’ als ‘leer’ op de vraag ‘wat zit er in uw tas?’ maar als de voice over ‘Pattie Maes’ als ‘Pattie Mees’ uitspreekt, dan ga ik toch even steigeren. Pattie Maes is Pattie Maes. Zoals de Maas. Programma’s worden toch gevisioneerd, ja? Niemand weet dat dit een Belgische is?

Maar we blijven positief. ’t Is dé gelegenheid om u nog eens te wijzen op de documentaire HOME, die integraal te bekijken valt op het www, van Yann Arthus Bertrand,  wiens speech een hot topic zou moeten zijn op TED. Maar nu ben ik alweer een mening aan het geven.

een mening waar niemand op wacht

MIJN DAGELIJKS BROOD

Conformiteit. Zullen we het hierover eens verder hebben nu u opgewarmd bent door het filmpje?

Ik heb weer zeeën van tijd en toch schiet het bloggen niet op. Elke dag begin ik een logje en elke dag belandt het in de prullemand. En dat baart me zorgen. Het maakt me zeer ongelukkig. In het kader van het wereldleed mag u dit “zeer ongelukkig” met een stevige korrel zout nemen, maar toch…  Ik zou daar niet verder kunnen bij stilstaan en opgelucht denken: oef, je bent er van af. Van je neiging om de wereld te willen verbeteren en je op te winden over al wat je denkt dat fout loopt. Maar dan zou ik daar tevreden moeten over zijn en dat ben ik net niet.  Ik heb geen rust. Mijn ergernissen zijn niet minder, integendeel. Nu ik weer elke dag grondig het nieuws volg zijn ze groter dan ooit.  Ik heb de laatste week pantoffels te kort gehad om naar mijn TV scherm te gooien omdat er zoveel dingen niet gezegd worden. Met groot misbaar gooi ik ’s morgens mijn krant op tafel, foeterend over de krantenkoppen. Ik probeer me zuchtend en steunend – ja mijn pad gaat niet over rozen –  door de reclamebooschappen naar een onlinekrant te klikken om daar te struikelen over alle banale Story-berichten.  Ik schrijf en ik ventileer, maar toch krijg ik het niet gepubliceerd. Het is me  stilaan duidelijk waarom. Conformiteit. Ik ben de proefpersoon in het filmpje.

Ik had er vroeger nooit last van. Mijn mening was mijn mening en daar kwam ik onomwonden voor uit. En hoe jonger ik was, hoe meer ik  ook overtuigd was van mijn gelijk. Och, in wezen is daar niks mis mee, dat hoort zo. Ferm beargumenteerde standpunten en goed onderbouwde meningen. Het is beter ze te hebben dan mee te lopen. En het is door levenservaring dat je milder wordt en  je je menig  leert bijstellen. In mijn geval toch. De laatste jaren kwam ik al wat meer genuanceerder voor mijn mening uit, op het werk, op mijn blog en ja, ook op een caféterras. Zonder schroom en alles in vraag stellend. De conformiteit is zich echter duidelijk beginnen manifesteren tijdens mijn laatste job. Bij discussies – of dat nu werkgerelateerd was of niet – merkte ik hoe langer hoe meer dat ik dikwijls alleen stond met mijn standpunt. (Moeilijk mens denkt hier iemand?) Vroeger was er, net zoals in mijn vrienden- als familiekring, wel altijd een gelijkgestemde (of twee, drie, vier). U heeft dat misschien niet nodig, ik wel. Net zozeer als niet-gelijkgestemden.  En omdat ik nogal dikwijls de neiging heb om mijn mening in eerste instantie opzettelijk iets extremer te stellen in vraagvorm, is het ook niet zo moeilijk om deze achteraf iets bij te stellen.  Soms is mijn opinie domweg gebaseerd op foute informatie – ken uw geschiedenis! Check uw bronnen! –  en dan is het zelfs heel simpel om ze te veranderen.

Naarmate de maanden vorderden had ik ook geen enkele zin meer om mijn standpunt te verdedigen. Als alle collega’s vonden dat bijvoorbeeld een bepaalde politica terecht minister geworden was en daarvoor een bekwaam politicus terecht opzij geschoven was, als iedereen vond dat ze bekwaam was en dat ze een kans moest krijgen om zich te bewijzen wie ben ik dan om het tegendeel te beweren. Waaraan zij toetsten dat ze geniaal was konden ze me evenmin uitleggen als dat ik hun kon aantonen dat ze dat niet was. Tenslotte ken ik dat mens niet persoonlijk. Dat van die kansen krijgen wel, want die had ze al eens gekregen en daarvan vond ik dat ze ze niet capabel benut had, maar als je dan moet horen “Oe? is die al eens minister geweest….” dan heb ik geen zin meer om het gesprek nog verder te zetten. Evengoed gebeurde het omgekeerde. Als ik vroeg om me toch eens uit te leggen waarom ons ‘werk’ nu zo vernieuwend was en waarom ze een columnist, die volgens mij toch een lekker stukje geschreven had over met wat we bezig waren, zo verketterden, dan moest ook ineens iedereen weer dringend ergens aan de slag. Ik was de muggenzifter, samen met de columnist. Punt.

Maar ik wijk af. Ik haspel theorie en praktijk dooreen. De essentie is dat ik de moed niet meer heb om mijn mening te verdedigen. Geen vechtlust meer. Geen zin in polemiek. Niet dat ik niet wil luisteren, integendeel. Of dat ik mijn gelijk wil halen. Allerminst. Maar ik heb nog zo zelden het gevoel dat anderen luisteren en dat zij wél degelijk hun gelijk willen halen.  Mijn credo is: ‘Je hebt een punt, maar…’  evengoed als ‘ Ik heb een punt, maar…’  En ik heb tegenwoordig het gevoel dat die ‘maar’ nogal eens vervalt. En wat erger is, als je die ‘maar’ durft aanhalen, dat je dan in een hoek gedrumd wordt waarvan je van jezelf helemaal niet vindt dat je daar hoort. Het is niet de eerste keer dat ik dit aanhaal. Ik heb het voor het eerst een aantal jaren geleden sterk gevoeld op het werk en later daaarbuiten met mijn mening (die kan je her en der op mijn blog vinden) over  Vlamingen in Brussel. Het woord ‘Vlaming’ kan je niet meer gebruiken zonder er een vieze connotatie bij te krijgen. Flamingant. Over politiecontrole kon je het niet meer hebben zonder dat je als repressief bestempeld werd. Dat je mensen egoïstisch, individualistisch en asociaal vind in het verkeer wordt weggewuifd onder het mom ‘mijn vrijheid blijheid’.  Je mag niet vinden dat het hoofddoekenverbod in scholen eindelijk een goede aanzet is tot een grondig debat over veel meer dan de hoofddoek, dat is toch vrije geloofsbeleving, die hoofddoek! Punt. Ben ik nu de enige die zich afvraagt of de problemen in Molenbeek en Anderlecht doelbewust van de voorpagina’s van de kranten geweerd worden – och ja er vielen nog geen doden  – terwijl de maatschappelijke relevantie en het structureel probleem in en met Brussel (ja, ik kom daar) en zijn inwoners toch groter of minstens even groot is dan dat van een drama aan een kinderopvang en een schietpartij in Antwerpen, waar dan wel bijlages van acht pagina’s aan geweid worden om het profiel van de dader (1) uiteen te zetten? Wil ik perse olie op het vuur gieten of de rellen aanwakkeren omdat ik vind dat de pers zou moeten berichten over maatregelen die door De Lijn worden genomen in Molenbeek en Anderlecht om te “vermijden’, terwijl de situatie net moet “behandeld’ worden.  Welke stempel krijg ik omdat ik nu al enig begrip kan opbrengen voor die (jonge) politieagenten, die opzij kijken bij hun dagelijks patrouille omdat ze toch nergens steun krijgen. En wat het ergste is, schoorvoetend en veel te laat geeft men ineens dingen toe waarvan een blinde kon zien dat ze verkeerd liepen. Ik val van mijn stoel als ik lees dat Groen! de slogan “meer blauw op straat” scandeert. Hebben we dat niet ergens anders gehoord? Maar goed, dit is alweer een andere discussie.

Maar dit brengt me weer tot conformiteit. Conform de norm. So what welke stempel je krijgt zal u misschien opwerpen, terwijl u misschien net van mij denkt dat ik iemand ben wie ik niet ben. En wat doet het er eigenlijk toe wat u van me denkt? Het gaat er niet om wat men zegt maar wie het zegt, was de lijfspreuk van mijn vader. Waarom vind ik het ineens zo belangrijk wat u van me denkt? Waarom ben ik zo weinig weerbaar tegenwoordig? Waar is mijn vechtlust, mijn godverdomme zeg. Is mijn gedachtengoed op zich dan geëvolueerd tot dat van iemand die ik  zelf niet wil zijn. Maar kijk, nu doe ik het zelf. Waarom zouden mijn standpunten ‘fout’ zijn. Omdat andere mensen dat vinden. Welke anderen? Maar waarop baseer ik me om die van mij goed te vinden? Ben ik de enige die zijn standpunten toetst  aan mensen die ik veel slimmer en wijzer vind dan mezelf om die dan bevestigd te zien of bij te stellen? Niet om ze te vormen, al kan ik me dat ook voorspiegelen. En wat als al die wijze en slimme mensen aan wie jij je mening toetst ineens door andere slimme en wijze mensen in een ‘verkeerd’ hoekje gedrumd worden? Verkeerd voor wie, voor wat? En wat zegt dat over mij zelf als ik die terminologie ‘verkeerd’ gebruik?

Ik ben met dit stukje al een paar dagen bezig en toevallig is er gisteren op een groepsblog een logje verschenen dat hier sterk bij aansluit. Dit is hier geenszins een reactie op, het doet enkel vermoeden dat er wel meer mensen mee bezig zijn. Ik reageerde regelmatig op blogs, spontaan, wat bij me opkwam. Ik doe dat nog zelden. En als ik het nog doe wik en weeg ik grondig mijn woorden. Ik heb schrik. Om in een – weliswaar zeer interessant – artikel als wat ik hoger aanhaal genoemd te worden als de trol en de verzuurde. De negatieveling, degene die dan zelf maar iets moet doen om de wereld te verbeteren. Dat ik dat elke dag rond mij probeer dat is ook alweer niet genoeg blijkbaar. Dat geeft je nog het recht niet dergelijke reacties te geven blijkbaar. Vroeger vond ik dat uitdagend. Bekijk het eens van een andere kant. Dingen in vraag te stellen. Hevige reacties uitlokken. Nu niet meer. Op blogs en fora vooral omdat het zo moeilijk is om een genuanceerde reactie te geven.  Omdat ik niet weet of ik wel zo’n gelijk heb. Maar ik weet ook niet of de anderen zo’n gelijk hebben. Meestal glijdt het gewoon van mensen af. Het is alsof ze een schild hebben waarmee ze zo dik beschermd zijn dat ze zelfs hun eigen mening niet in vraag stellen. Dàt is het meest frustrerende. Ze doen wel alsof ze luisteren maar uiteindelijk besluiten ze alles met dezelfde dooddoener: ‘dat is mijn mening en ik heb daar recht op’. Wat natuurlijk ook weer waar is. Ze hebben daar recht op, net zoals ik. Maar net dan valt elke discussie stil zonder een concessus.

Ik heb geen zin meer om in te gaan op een polemiek op een blog waar mensen – ja, dat heb ik ook ingezien – vrijwillig en constructief bezig zijn met onze maatschappij positief te belichten.  Dàt is waarschijnlijk een steentje bijdragen. En ik heb ook geen zin meer om me op een andere blog, te verdedigen tegenover mensen die discussiëren verwarren met schelden. Daar trek ik me uit terug. Er snijden geen messen op, zegt een oude volkspreuk. Ik neem wel de vrijheid om een stukje van een reactie van iemand op die eerste blog- die me totaal onbekend is – over te nemen, omdat ik er me kan in inleven.

‘Eerst en vooral: dank u om mijn pseudoniem te vernoemen in deze tekst. Ten tweede: ik lees hier vooral reacties van mensen -”politiek-correct” (lees: links georiënteerd)- die steeds zo ontzettend overtuigd zijn het gelijk én de waarheid aan eigen kant te hebben. Wie niet links is, is fout. Wij weten alles. Wij hebben het bij het rechte eind.
Het feit dat iemand als ik verplicht ben van een pseudoniem te gebruiken komt gewoon daardoor. Ik ben een donkerblauw, rechts liberaal. Ik haat het Vlaams Belang. Toch kan ik niet anders dan een pseudoniem te gebruiken. Gewoon uit angst versleten te worden voor een racist (al eens opgezocht wat dat precies betekent?) of erger. Men beseft blijkbaar niet dat dat links en rechts even respectabele systemen zijn om tot een betere maatschappij te komen. Jammer dat links het woord “rechts” als een scheldwoord gebruikt.
Conclusie: de dag dat rechts niet meer de huid vol gescholden wordt door links schrijf ik hier mijn ‘dingetjes’ onder eigen naam. Echt waar…’

Ik verberg me niet. ’t Is maar een kleine moeite om te achterhalen wie er achter deze blog zit. Ik herken me niet in de persoon want als ik iets niet ben dan is het rechts liberaal. Ttz dat vind ik van mezelf, maar is dat ook nog zo? Misschien is  ook de perceptie anders.  En waarom zou ik me eerst moeten verdedigen als ik iets wil uitleggen, alsof of omdat ik er van uitga wat ik ga verduidelijken al zal afgekeurd worden? Zoals je zin beginnen met de dooddoener: ‘Ik ben geen racist, maar…” Toch vermijd ik het ook om mijn naam uitdrukkelijk te vermelden, maar dat kan dan weer zijn omdat ik een opvallende naam heb die blijft hangen. Ik ben geen Janssens of Peeters.

Dat ik dit nu zo allemaal eens van me afschrijf komt ook omdat mijn blog nog slechts een tiental lezers per dag bereikt. ’t Is dubbel en contradictorisch. Alsof ik weet dat die tien lezers die hier nog komen perfect zullen aanvoelen* wat ik kwijt wil en dat ik tegenover die andere honderd lezers van vroeger nog duizend keer zal moeten toelichten wat ik nu precies bedoel. Conformistisch alweer want ik wil bevestiging. Contradictorisch omdat ik mijn mening op een blog smijt die wereldwijd kan gelezen worden en ik het aan de andere kantdoodeng zou  vinden dat duizenden mensen dit ineens onder ogen krijgen. Je kan deze mening wel vinden als je ze zoekt, maar ik zou ze nooit naar de krant als lezersbrief sturen. De tijd dat ik met mijn kop op TV wou om mijn mening uit te schreeuwen is lang voorbij. Uiteindelijk is het ook maar een meninkje dat ik hier poneer en die is niet belangrijker dan die van u. En er zijn er al zoveel en wat doen ze er toe?

Mijn kop zit vol. Dit gedrocht is er alweer een verwarde neerslag van. En hoogstwaarschijnlijk zullen slechts een paar moedigen er zich tot het einde  door geworsteld hebben. Maar zoals E. het gisteren stelde: “Het is beter dat je kop vol zit dan dat je leeghoofdig zou zijn.” Al was dat eerder  ook als mooie woordspeling bedoeld. Moet ik nu nog duidelijker zijn?

mindmapping

*update: eigenlijk zoek ik niet zozeer mijn gelijk. Dat stel ik net altijd in vraag. Begrepen worden, daar gaat het vooral om, denk ik.

rillingen

WEERZIEN

Deze week hoorde ik ergens onderweg in de auto op Radio1 een liedje. Emotie1: Op Radio 1, dit. Het kon nog! Een paar noten verder werd ik echter overspoeld door een andere emotie. Die tekst, die muziek, die stem. Melancholie en nostalgie, maar zo sterk als ik het in tijden niet gevoeld had. De krop in de keel, de tranen in de ogen. Dat verwacht je, dat wéét je gewoon wanneer je bijvoorbeeld cd’s als deze beluistert, en dan is dat door pure schoonheid, maar zomaar onverwachts. Weemoed.

Ik besloot het neer te schrijven, dat ging nu nog eens een mooi logje worden se! Met een filmpje en al.  ’t Lukte niet. Nochtans stak emotie drie de kop op door het keer na keer beluisteren van twee verschillende versies op youtube. Een oude en een jonge. Vergankelijkheid en ouder worden, dat ook nog eens. Vergeet het, dacht ik, dit krijg je nooit verwoord. Er zal wel eens iemand ooit ergens dit gevoel perfect neerpennen, of dat zal wel al eens ergens gebeurd zijn. Wat zou ik er nog aan toe te voegen hebben.

Vandaag lees ik in De Standaard de column van Laurens De Keyzer, niet bepaald mijn favoriete columnist, ik haak dikwijls halfweg af. Maar vandaag, mooi. Herkenbaar. “Paris s’éveillle”. Hij voelde het ook. Een andere plaats, een andere tijd, een ander nummer, hetzelfde gevoel. ‘Ik rilde van kop tot steen*, en dat was niet van de kou’… ‘Het was maar een liedje, maar zo overweldigend lichtzinnig en weemoedig voor die man daar in zijn auto aan de Seine, dat hij zich later nauwelijks nog herinneren kon waarom hij gisteren nog ergens in het zuiden was en daarstraks nog in de buurt van Châtillon en Montrouge.’

*Er staat echt ‘van kop tot steen’, bij mij is het geen tikfout, maar kijk, dan vraag ik me weer af, is dat een tikfout van De Keyzer of bedoeld hij écht van kop tot steen, want eerder in het stukje heeft hij het ook over kasseien en het lopen door straten (waardoor ik weer aan Ann Christy moet denken…) en wat bedoelt hij dan precies met van kop tot steen, dat de rillingen zo sterk zijn dat ze kasseien onder zijn voeten doen daveren, maar hij zit nog in zijn auto…. zucht. In een verslag, tot daar toe, maar in een column, je weet nooit hoever ze gaan in hun columnistische vrijheid, die schrijvers… Het niet wéten hé, dat is het ergste. Jammer ook.

wie kent deze film?

BERICHT VOOR DE FILMLIEFHEBBERS

Ik ben een kwisser en ik hou van spelletjes. Niet meer van competitie. Ik nam genoeg deel aan diverse kwissen en wedstrijden om te weten hoe het voelt en ik daar heb ik geen zin meer in. Ik ben zenuwachtiger dan de kandidaat wanneer ik vanuit mijn zetel “Masterchef” zit te volgen. Ik houd het niet. Dus dat is geschiedenis.

Maar vragen! Sites als deze, er kunnen er niet genoeg zijn. ‘I need to know’ op IMDB, heerlijk. ’t Is uitsloverij, ik weet het, maar ik hou ervan mensen te kunnen helpen. Ik maakte ooit eens speciaal een account aan op de BBC website omdat de vraag wiens muziek ze op een tv-trailertje gebruikte al dagen onbeantwoord bleef. Ach ja, misschien is het gewoon omdat ik ergens met al die opgeslagen kennis wil uitpakken, maar ’t geeft me vooral voldoening als de mensen tevreden zijn dat hun vraag opgelost is.

Zelf heb ik echter ook al jaren een filmvraag. Ze blijft onbeantwoord. Ik stel ze aan elke filmliefhebber die ik tegenkom, aan elke filmstudent, aan elke regisseur. Ik heb de vraag zelfs al gesteld op het IMBD forum, jaren geleden. Niemand kent het antwoord. En hoe vreemd, ik herinner me niet dat ik het hier al eens gevraagd heb.

Wie kent deze film? (Of heb ik die echt bij elkaar gedroomd?)

Het gaat over een landeigenaar in Italië (Sicilië?) in de jaren dertig, maar het kan evengoed de jaren zestig zijn want de tijd is daar wat langer blijven stilstaan. Op het landgoed woont een familie waarvan alle leden bij de landeigenaar in dienst zijn. Als dienstmeid, landbouwer, knecht, chauffeur… Ze wonen in een hutje/stal ergens achteraan op het grote domein. Op het eerste gezicht lijkt het of ze goed behandeld worden door de landeigenaar, maar op het einde moeten ze uit hun huis, ik herinner me niet meer waarom. Het boerengezin heeft een (bijna volwasssen) gehandicapte dochter die met veel liefde de hele dag van hot naar her meegesleurd wordt  in een soort kruiwagen. Er is ook een grootvader die meen ik dement wordt en wat ik me van hem herinner is dat hij overal waar het hem opkomt een plasje doet. Ik meen dat het een Italiaanse film is maar ik evengoed staat het me voor dat het met Burt Lancaster was, ik heb echter alle films van hem opgezocht en een enkele synopsis verwijst naar dit verhaal. Het is ook mogelijk dat het boerengezin een nevenlijn in de film was, maar dat de dramatiek er van zo’n indruk op mij heeft gemaakt dat het in mijn herinnering is alsof de film rond het gezin draait.

Voilà, meer weet ik er niet meer van, enkel dat ik hem gezien heb op een (Italiaans?) filmfestival in Brussel. Deze film ontbreekt in mijn collectie.

Komaan, Guy! Eeuwige dankbaarheid zal uw deel zijn. Deze man kan me niet helpen.

En verder herhaling: iemand een idee of ‘Beggars&Choosers’ ergens te bekijken valt op het web  of op DVD bestaat? En ook zoek ik nog de serie “The Politician’s wife‘ op DVD (Europa) en “Mother Love“.

verkeersinformatie

OOK EEN PRETTIGE DAG!

Zes maand werk 12-13-14 u per dag zonder enig sociaal leven hadden me mild gemaakt. Echt. Leven en laten leven had ik me voorgenomen. Alle mensen willen alleen maar het beste en zijn in wezen goed. Sociaal. Menslievend. Zij en ik. Drie dagen op een rij ontroerde mannen en liefelijke dorpstafereeltjes in Man bijt hond, zie je wel!

De laatste week ben ik mijn schade aan het inhalen en ben ik nogal uithuizig geweest. Resultaat: ergernis ten top. Onbeschoftheid, egoïsme, onvriendelijkheid, asociaal gedrag. En dan zou dat aan mij liggen?

Waarom menen twéé dames los van elkaar dat ze de Lijnwinkel mogen binnenvliegen en ze vrijgesteld zijn om een nummertje te trekken en menen ze quasi-verontschuldigen/nonchalant te mogen voor te steken? En waarom schamen die zich écht niet om nog onbeschoft tussen mij te komen wringen als ik al aan het loket sta? En waarom wordt IK dan beschouwd als het onvriendelijk mens dat geen geste wil doen tegenover een mens die haar bus moet halen en waaro wordt IK neergebliksemd door boze blikken omdat IK niet even achteruit wil wijken aan het loket (noot: ze bleek uiteindelijk dezelfde bus te nemen als ik.) Waarom staat een snotter van acht zijn plaats niet meer af op de bus aan een hoogbejaarde mens met een stok die zich tijdens de rit amper kan recht houden? Leren ouders dat niet meer aan hun kinderen? En waarom zeg ik daar niets van, ik sta er met mijn neus op? Waarom sta ik geduldig op een vrije parkeerplaats te wachten en zet een blitse marketing jongen zich ongegeneerd op het gestreepte vak? En vijf seconden later een tweede er achter? Waarom zijn de trappen naar de Stadwinkel verkeerd bemeten en moet je ofwel twee kleine stapjes nemen of één te grote? Waarom vliegt iedereen me voorbij aan de wegenwerken in Affligem op de E40 terwijl de snelheid daar beperkt is tot 70 km/u? Waarom is een loketbediende van een openbare dienst niet gewoon vriéndelijk? Goeiedag, danku? Waarom bedient een kelner op een terras me zonder ook maar één keer zijn mond open te doen en me aan te kijken maar blijft hij  hautain in de verte staren? Waarom moet je in dat ene café aanschuiven om een plaatsje te bemachtigen voor een ordinaire spaghetti die uit een pot lijkt te komen? (dit geheel terzijde)?

Ik trek me terug in het bos. Of ga naar ’t convent.

weer wat minder radio 1

VAARWEL JOHAN JANSSENS!

“Toen was de televisie naar de kloten. Toen luisterden we naar de radio. Toen was ook de radio naar de kloten. Toen luisterden we naar de wind.

Zo was het goed.

Het was begin 21ste eeuw. Het kind zong nog door het huis. De planeet was hopelozer dan ooit. De mare liep dat de zeespiegel ons zou vernietigen. Het kind echter danste op “On the Radio”.

Megacoolkeitofgraaf. Het idioom van zijn overstromende tijd.

Toen staken wij nog één keer die radio aan met gemeenschapsgeld. Elke windrichting was toen fantastisch, elke song supereindeloosgeweldig, het nieuws was de reclame, de reclame het nieuws. En als het weer eens over dichters ging, wilden die liever schilder zijn, “want ah ja, natuurlijk die naaktmodellen en zo”.

De studio lag dubbel, en wat waren wij keicoole toffe jongens onder elkaar. En zeggen dat geen schilder toen nog met naaktmodellen werkte, behalve de tijdgenoten Rubens en Panamarenko, maar who cares. En was everybody inmiddels, beste luisteraars, onnozelaars, zeveraars, baggeraars, adelaars, nog immer happy? Want we vliegen er weer in vandaag. Meteen méé. Olé-joepiejé. Good for you-hoe-hoe. Zo ging het toen toe. En op de tet van ons Mariët hadden ze nen tsjoepel opgezet.

Enzomegavoort.

En plezant dat het toen was. Everybody zo uitentreuren heppy. De planeet hopelozer dan ooit. Maar door de radio woei, als overal, de neurose van de leute. Iedereen meteen méé. Samen op de golflengten van de verdwazing. “En zo meteen, luisteraar, sukkelaar, barbaar, gaan we naar de film. Altijd leuk.”

En alles, àlles , was toen altijd leuk. En toen was ook de radio naar de kloten. En toen luisterden we naar de wind.

En zo was het eindelijk goed.

De wind huilde. Het was begin 21ste eeuw. Niets ging goed. Altijd léuk.”

BERNARD DEWULF


simpele verzuchtingen 03/09

GAAT HET NOG EEN BEETJE?

Twee hoofdpunten in de media: onthaalmoeder(1) en hoofddoeken. Het blijft me verbazen dat een uitgelokt incident (1) – je kan op deze manier honderd reportages maken in Vlaanderen – de media beheerst en Vlaanderen op zijn kop zet. Om de aandacht af te leiden van échte problemen? Om geen olie op het vuur van de broeihaard Brussel te gieten? Haal dat gemeenteraadslid dat gisteren verklaarde dat hij niet meer durft buiten komen na half zeven eens naar de studio van Ter Zake. Vraag eens aan De Lijn welke uitzonderlijke maatregelen ze daar moeten nemen en hoe lang dat al aan de gang is. Maak daar eens een Koppen rond. Zet dàt eens als voorpaginanieuws. Geen nieuws, al weken. Maar Brussel, tja, zoooo ver van ons bed.***Ik begrijp de plotse heisa en aandacht niet rond de tussentaal op TV of moet ik zeggen eindelijk!? Al jaren één van mijn eeuwige ergernissen. De taal van Thuis.***Die vragen van Lisbeth Imbo op Radio 1 in De ochtend, dat is toch ook echt koren op de molen… opruiïng bijna… veronderstellingen en als-vragen.**Bericht aan mijn familie: hadden wij afgelopen zomer geen andere zotte plannen toen we te laat waren om de waterval van Coo over te nemen? Alle taken waren toch al netjes verdeeld?***Durft Ter Zake een journalist undercover en met een verborgen camera naar  Anderlecht sturen om de verhitte toestand in Brussel te verslaan of riskeren ze dat alleen bij gewillige slachtoffers met beperkte intellectuele capaciteiten en zonder dure advocaten?***Ik zag een making off van “Gamer“. Cameramannen op roller bladers en hangend aan hijskranen. Achteruitlopen is zowat het meest gevaarlijke wat ik de cameraman op onze set zag doen de afgelopen maanden***Tip voor het journaal en kwaliteitskrant DSO voor het volgend sensatiebericht met lekker smeuiïge koppen (meest aangeklikt!): “Mag Hot Marijke zwanger zijn en betalende seks hebben? Mag ze een kind krijgen en opvoeden? Moet Kind&Gezin ingrijpen?***Kunnen we eindelijk voor eens en voor altijd “een foto nemen” en niet “een foto trekken”. Vreselijke uitdrukking. Kan in het rijtje van ‘duur kosten’ en ‘wat uur is het’. ***Er zijn geen zekerheden meer: als ik niet meer op RVD (Dwarskijker Humo) kan rekenen, zal ik de televisierecensies zelf moeten schrijven zeker?**Bericht aan de bevolking: Parijs is vol***Oud nieuws maar ik dacht waarachtig bij het lezen van die titel “doodschop” dat die voetballer ook écht doodgeschopt was… Ik ben toch niet de enige die die voetbaltermen niet kent?***Prettig en verrassend weerzien van een oude bekende in Expeditie Robinson… TV blijft aantrekkelijk blijkbaar***Interessant interview met Hans Vandeweghe in ‘Tribune’ (‘Wat loopt er mis bij De Morgen?’)” maar loopt het zoveel beter bij Corelio vraag ik me af als ik zo dagelijks de ‘betere’ kranten bekijk. Of is er hoop en gaat hij voor beter?***Twee leuke evenemten om naar uit te kijken: première Climbing Spielberg (22/9) en vooropening  M (19/09 vrij bezoek! Rogier van der Weyden! Jan Vercruysse!)***Eerste sollicitatiegesprek achter de rug. Heb ik (alweer) neen gezegd tegen de job van mijn leven en dit bij een familiezender?***De muzieksamensteller bij Radio1 is na zes maand nog steeds hevige fan van Eva, Yevgueni en Lilly stel ik helaas na een week (opnieuw) dagelijks luisteren vast.***Samen met mij stonden vorige week nog pakweg veertig andere mensen werkloos op straat na einde project. Zouden deze allemaal al vooruitzichten hebben? Of gaat de meerderheid daarvan weer -alsikhetnietdoestaanervijftiganderenklaar-aan de slag als ‘stagiair’***Hoe zou het eigenlijk zijn met Mijnheer Hans Köhler in Kuregem?***Zullen mijn struikjes vandaag nog gesnoeid geraken, zal mijn gras vandaag nog gemaaid worden?***09-09-09 is leuk maar dat waren 08-08-08 en 07-07-07 en 06-06-06 en 05-05-05 en 04-04-04 en 03-03-03 en 02-02-02 en 01-01-01 ook en volgend jaar hebben we toch ook 10-10-10 dus kunnen we daar gewoon even rustig onder blijven?***En nu heb ik nog niets gezegd over Bert Anciaux, Alexander De Croo, José Happart, Karel De Gucht, Pascal Smet en vele anderen. Maar ach, dat is toch zeker gewoon oude wijn in nieuwe zakken?***

Update: En waar zouden deze verdwenen foto’s beland zijn? (alle kunstwerken en meubilair trouwens die bij herinrichting verwijderd worden? Bestaat daar een regel voor? Worden die verkocht?… )