Slecht gezind vandaag. Zeer slecht. Het bedrijf waar ik zo goed als een interessante job te pakken had, zit het even niet mee. Door de economische crisis. Geen nieuwe aanwervingen. Een ander bedrijf waar ik gesolliciteerd heb antwoordt me wanneer ik feedback vraag waarom ik niet weerhouden ben: “We zijn van oordeel dat je te veel ervaring hebt voor deze job en ze geen uitdaging zou betekenen voor jou”. Hé zeg, mag ik zelf bepalen waar mijn ‘uitdagingen’ liggen?!
Elke dag word ik gebeld door interimkantoren. Die niet precies weten wat te antwoorden wanneer ik zeg dat ik misschien volgend jaar in al mijn wanhoop zal moeten beroep doen op hen maar dat ik nu voorlopig zelf nog het heft wil in handen houden en rechtstreeks mezelf wil verkopen aan een toekomstige werkgever. Ik heb het wel gezien ondertussen, die uitzendmensen. En neen, u en u en u hoeft niet aan te dringen! Laat me met rust, vooral vandaag.
Andere sollicitaties worden niet beantwoord. Het blijft onbegrijpelijk dat een aantal bedrijven het nog steeds niet door heeft dat een korte mail dat je niet aangenomen bent op zijn minst beleefd is. Even bellen straks, natuurlijk weet ik het antwoord en is het zinloos, maar ik doe het toch. Zelfkastijding zeker? (Al komt vandaag het slechtste in mij boven en vind ik het ook deugddoend om hen even -vriendelijk- te confronteren.)
De uitstap met de jobclub naar een bedrijf waar men speciaal gericht zou zijn op vijftigplussers was een fiasco. Ik weet niet meer of ik er nu moet om lachen of om huilen. Lovenswaardige initiatieven van de VDAB en die mensen doen blijkbaar echt hun best, maar ik zit niet op mijn plaats in deze groep. Zo’n banen in het vooruitzicht voor vijftigplussers, dat werkt pas demotiverend. Dat Frank dit niet beseft. Een dezer dagen kan ik er misschien een grappig stukje over schrijven, maar momenteel word ik er vooral moedeloos van. En heel erg triestig.
Ik wou iets heel anders doen, mijn leven een andere wending geven. Ik wou uitzoeken wat ik écht wou doen. Ik heb een geweldig aanbod afgeslagen op een moment dat ik er ook helemaal niet toe was. Grootse plannen en verwachtingen, vanaf nu zou alles anders zijn. En kijk, ik zit alweer in het systeem en ik moet mee.
Zelfstandig worden lijkt het enige vooruitzicht. De consulente beweerde me dat in bijberoep ook kan wanneer je werkzoekende bent. Ik betwijfelde dat, leek me nogal onlogisch, en heb er ook verder nog geen informatie over gevonden dat het inderdaad mogelijk is. Wat ik wel vind is dat je zelfstandige in bijberoep kan blijven wanneer je werkzoekend wordt, maar dat is wat anders. Toen ze me vroeg wat ik precies wou doen als zelfstandige en op mijn antwoord met een “Ah ja! ik begrijp het!” de website “de thuiswerkengids” toegespeeld kreeg, heb ik eens gefronst, want volgens mij begreep ze het helemaal niet . Thuiswerken?? Toen ik de website later bezocht kon ik enkel vaststellen dat ze het inderdaad compleet fout voorhad. Maar in dit thuiswerken zit stof genoeg voor een ander pittig stukje, waar ik nu ook geen zin in heb omdat het in se niet om te lachen is. Uitbuiting van de wanhopig naar werk en extra geld zoekende medemens.
Gelukkig vlotten mijn cursussen bijzonder goed, leven mijn kippen nog, schijnt de zon, was ik op een kippenvelbezorgend concert en hé, kop op, Obama is de volgende president! Nu zal alles toch veranderen??!!
blog der zuchten 