In juni 2014 schaarde er vóór mij op de oprit van de autosnelweg een vrachtwagen. In de hevige regen. Ik was op weg naar het ziekenhuis voor een bloedafname, een routine die hoogstens een half uurtje zou in beslag nemen.
Uren later, toen de vrachtwagen weggesleept was en ik al een halve dag afwezig was op het werk en veel te laat was voor de afspraak in het ziekenhuis, riskeerde ik het – ik was toch in het ziekenhuis – om op de afdeling beeldvorming te vragen of er toevallig een plaatsje vrij was voor de echo die ik voorgeschreven gekregen had door de huisdokter en de volgende week zou doorgaan, want ik voelde al een paar weken een hard plekje in mijn borst. De meevoelende secretaresse moet mijn angst gezien hebben want het kon.
Een uur later stond ik aan de ingang van het ziekenhuis snikkend te bellen naar mijn geliefden want was er al een biopsie genomen van een bij de echo ontdekt knobbeltje wat er niet al te best uitzag. Neen, niet van dat harde plekje, dát bleek iets onschuldig te zijn.
blog der zuchten 