De resultaten van de biopsie waren niet goed. Al heel snel volgde een operatie, een tweede operatie, 20 weken chemo en 35 dagen bestraling en vijf jaar hormoonbehandeling.. Mijn werkgever bleef begripvol maar na een jaar voelde ik toch een milde druk om terug het werk te hervatten. Tegen het advies van de dokter in ging ik een jaar na de diagnose toch werken. leek de juiste stap op dat moment, maar het bleek een fatale vergissing te zijn.
Het ergste vond ik eigenlijk toch wel dat iedereen in mijn directe omgeving, mij, sterk en energiek, als een zieke behandelde ook al deed ik me altijd beter voor dan ik was.
Op het werk werd het ingewikkelder. Soms was het een opluchting wanneer mijn collega’s gewoon vergaten dat ik nog steeds fysieke last had. Het gaf me het gevoel dat ik nog steeds een deel uitmaakte van het normale leven. Maar op andere momenten, bij zwaardere klusjes zoals dozen papier aandragen voor de kopiemachine verlangde ik echt naar spontane hulp. Die kwam er zelden.
Ironisch genoeg vond ik mijn toevlucht op Twitter, waar ik altijd terughoudend was geweest om persoonlijke verhalen te delen, dat kwam nu ook weer goed uit. Het was de enige plek waar ik nog steeds behandeld werd als de gezonde ik. Ik koesterde die anonimiteit, had ik altijd gedaan, hoewel het soms moeilijk was om mijn eigen situatie te verbergen te midden van de evenvele verhalen van ziekte en tegenslag
Het was een tijd van heel wat interactie op Twitter, welke nu volledig stilgevallen is.
blog der zuchten 