MEE MET DE STROOM
Baas heeft vandaag beslist dat we gaan bieden op de nieuwsuitzending rechtstreeks vanuit je bedrijf op e-bay.
Ik denk dat hij niet weet dat dit zondagavond a.s. om 19 u is.
Zou het geen beter idee zijn om zelfs iets aan te bieden en de opbrengst weg te schenken. Ik kan hem zo direct wel een paar dingen voorstellen waar bepaalde mensen veel geld zouden willen voor geven.
MET GEMEENDE EXCUSES AAN PEETERS & PICHAL
***Als je in een interim-regering mag zetelen, gaat dat dan ook via een contract met Adecco, T-Group of Startpeople?***Moet je dan na einde contract ook weer gaan stempelen en krijg je later hiervoor dan ook een interim-pensioen?***Hoe zou het zijn met de plastiek zakjes fabrieken sinds er geen gratis zakjes meer gegeven worden in de supermarkten?*** Worden die nu allemaal pedaalafvalemmerzakjesfabrikanten?***De blognovella “Linda” was een flop, niemand heeft naar het vervolg of de afloop geïnformeerd***Viel het u ook op dat de kranten schreven: “Carla Bruni heeft een nieuw lief” en niet “Sarkozy heeft een nieuw lief”? ***Qua FC-gehalte kan dat tellen***In wat voor wereld leven we dat men zich in een land druk maakt over de hoogte van je hakken: de kledingvoorschriften in Irak zijn nog strenger geworden*** Erger is dan weer dat dit ongemerkt passeert***Drukte over zes maand zonder regering lijkt hier tegenover tenminste verantwoord***Dat heb je met winter- en zomerrangschikkingen: een doos met minstens tien sjaals en mutsen, waaronder een groot aantal handgebreide Maisterstücke van moeders hand, zijn zo goed opgeborgen dat ik ze niet meer terugvind***Koud hoor***Het schaamrood steeg me naar de wangen toen ik gisteren mijn antwoordapparaat beluisterde***Men vroeg me van Peeters&Pichal om terug te bellen: “’s avonds nog of de volgende dag voor negen uur”*** Op 27 november*** Uitgerekend ik, die me er zo aan erger wanneer iemand geen antwoord geeft, luister zelden of nooit naar mijn antwoodapparaat***Ik heb stante pede de berichtendienst opgezegd***Sorry Annemie en Sven!! Ik vond het echt wel fijn dat u aandacht besteedde aan mijn vraag***Nogal goed dat ik niet ook nog eens elke dag “Het Laatste Nieuws” lees en dat Radio Plasky er de mediawacht houdt (afstammelingen van de gezusters Karamazov?)***Mijn dagen zijn nu al te kort***Waarom neemt een poetshulp drie weken vakantie in een periode waarin er het grootst mogelijk aantal mensen over de vloer komt***Hoeveel CO2 zouden de wagens uitstoten waarin morgenochtend de werkmannen vervoerd worden door Vlaanderen om de bordjes “SMOG” op de autosnelwegen om te draaien?***Konden ze niet gewoon de “Wakkere Burger” inschakelen en een oproep doen “Kan degene die er het eerst passeert deze nacht het bordje omdraaien?***Een Vlaming heeft het Groot Dictee der Nederlandse Taal gewonnen, met vijf fouten: Maddy Van Goethem uit Sinaai***Proficiat***
HET GROOT DICTEE DER NEDERLANDSE TAAL – CANVAS EN NED3 – 20.30 U
De beste tv van 20o7 hebben we gehad, qua tv-moment niet meer te overtreffen wat mij betreft. In een andere categorie, namelijk rustige en rustgevende tv, valt de het jaarlijks weerkerend taalfeest, het groot dictee. Een feest voor taalliefhebbers. Niet wereldschokkend, niet belangrijk, maar gewoon aangenaam. Al was het maar voor Martine Tanghe.
De tekst, van de dit jaar overleden Jan Wolkers, wordt voorgelezen door zijn weduwe Karina en nadien dictee-gewijs door Martine en Philip Freriks.
Meer: info, de visie van een thuisdeelneemster en boekenbal
“EEN SOORT JUKE-BOX, GEEN FILMPJES, GEEN FOTO’S, GEEN EXTRA’S!
Ik ben gezwicht. Mijn liefde voor muziek en mijn nieuwsgierigheid hebben me doen bezwijken. Ik kocht me een ipod. Een jaar over nagedacht. En ik had hem nog geen uur en ik begreep al waarom iemand me er elke dag voor waarschuwde dat zo’n dingen kopen niet goed is voor mij. Hij kent me beter dan ik mezelf. Ik heb nu al stress.
Mijn vereisten waren nochtans heel eenvoudig. Ik moet iets hebben waarop ik 200 van mijn eigen cd’s kan opslaan en die ik ad random kan beluisteren. Zodat ik niet zelf moet kiezen en telkens weer verrast wordt met een mooi nummer. Elke keer wanneer ik een nieuwe cd koop verwijder ik één en zet er de nieuwe op.” Een soort juke-box. Geen filmpjes, geen foto’s, geen gepodcast, geen extra’s. Muziek.” A simple plan. (Doet er mij aan denken, is ook een aan te raden film!) “Kan niet”, zegt de verkoper, “bestaat niet. Op alles staat alles.”
Een aantal verzuchtingen van zondagavond tot nu:
(En dan heb ik u nog het gesukkel en gevloek bespaard bij het opladen van die vijftien cd’s: tien keer geblokkeerde computer, vijf keer nummers die er maar half opstaan, het had niet veel gescheeld of ipod en computer hadden een vlucht gemaakt door de kamer, daar zijn getuigen van.)
Een verzuchting van een lastige klant? Of een lastig mens tout court? Maar zeg nu zelf: hoe simpeler alles zou moeten worden, hoe moeilijker het allemaal wordt.
Manuals van 200 bladzijden die je moet downloaden, (én eventueel zelf printen, is ook al niet in de prijs inbegrepen). Terwijl ik gewoon een duidelijke simpele gebruiksaanwijzing nodig heb. Gsm’s waarmee je 1001 dingen kunt doen, terwijl ik er enkel wil mee bellen. Mijn ouders, diep in de zeventigers, willen graag internettten en mailen. Daarvoor zouden ze zich een computer moeten aanschaffen met vijftig mogelijkheden en functies die ze niet zouden gebruiken. Waarom niet gewoon een “internetter”, een toestel waarmee je dus enkel maar mee kan surfen en mailen. Dvd waarmee je doodgewoon een dvd afspeelt, een radio enkel met een knop aan/uit en vier posten. Mijn klein verstand kan er niet bij dat dit zo moeilijk te verwezenlijken zijn.
Volgens mij worden we gewoon doelbewust overspoeld met deze artikels en vertikt “men” het om eenvoudige dingen op de markt te brengen. Simpel is te simpel. We zouden tevreden zijn over het gebruiksgemak en we zouden niet verder zoeken/consumeren. We zouden geen twaalfhonderd accessoires nodig hebben. Die we nu eigenlijk ook niet willen hebben maar er bijna niet van onderuit kunnen om te kopen.
Wat ze wel kunnen is “brol” op de markt brengen. Een “telefoonhoorn” om aan je computer aan te sluiten. (Wie bedenkt er nu zoiets?) Een ringtoon die op het gerinkel van een oude telefoon lijkt. En radio in de vorm van een jaren dertig radio. “Retro”, “nostalgisch” noemen ze dat dan. Zoiets als een oude herenhoeve in een Vlaamse verkaveling nabouwen, noem ik dat. Bekrompen. Echte “open spirits” verlossen mij van bovenstaande problemen. En denken vooral empathisch. Over leeftijden heen.
Ik had beslist van me volgend weekend een Bose home cinema systeem aan te schaffen. Goed dat ik de ipod heb. Ik denk nu wel zeker van niet.
Verder ben ik er wel content van. (En E, ja je had gelijk!!)
OUWE MAKKERS – ZJEF VANUYTSEL
Wat een vreemde samenloop van omstandigheden. Sinds vorig weekend is mijn cd-speler stuk. Tijd om nog eens in mijn platencollectie te neuzen, alwaar ik de goede oude en van in mijn tienerjaren geliefde Zjef Vanuytsel van onder het stof opdiep. De beste van de Vlaamse scene kleinkunstenaars, vond ik hem. Je had de pro-Johannen en de pro-Zjefs. Ik behoorde tot de laatste. En inderdaad, het heeft zijn charme, zo’n vinylplaat, ik gebruik mijn platenspeler te weinig. Ik verbaas me er weer eens over hoe vreemd een menselijk brein in elkaar zit dat ik nog elke letter van deze plaat kan meezingen. Niet alleen “Zotte Morgen” maar nummers die ik ook al minstens tien jaar niet meer gehoord heb. Karaoke-tijd in huis, ambiance!
Zjef zag ik onlangs in een programma op een Ned1, 2 of 3, herinner ik me ook, om zijn nieuwe CD voor te stellen. Aha, dat wordt een volgende aankoop en dan direct CD-tip! Goed plan!
Afgelopen week hoor ik op Radio1 een vreemd en opvallend reclamespotje: de nieuwste van Zjef wordt er in gepromoot, maar op een nogal bittere en teleurgestelde manier, vond ik: “Wat u niet op de radio mag horen”. Op het zielige af bijna. Ik ken dat gevoel.
“Maar, beste Zjef, wacht man, jij hebt mijn steun. Ik zal eens per hoge uitzondering een cd-tip geven zonder dat ik de cd al gekocht of beluisterd hebt. Ik zal je cd eens promoten bij de tien lezers van mijn blog. Wat wil je nu, Zjef, dat ze je liedjes nog draaien op Radio1? Daar is alleen nog plaats voor Lilly Allen en pubergedrag. Ik zal je eens helpen met je protestactie tegen een steeds verder in verval rakende openbare omroep, Zjef. Een kolfje naar mijn hand. En een man naar mijn hart ben je, Zjef. Het is erg gekomen, Zjef, dat een mens geen oren meer heeft naar Vlaamse kwaliteitsstemmen.”
Dat bedenk ik allemaal in de auto. En ik schrijf woensdagavond een logje hierover. Het geraakt echter niet af wegens tijdgebrek. Ik denk: uitgesteld maar niet verloren, dit wordt een van de komende aanraders.
Vandaag zegt een Metro-lezer me, zonder dat ik er een woord over gerept heb tegen iemand (ik hou mijn bedenkingen als primeur voor mijn blog) dat er een vreemd artikeltje in de metro stond. Over Zjef Vanuytsel. Dat iemand zijn nieuwe cd was gaan promoten bij Radio 1 en er min of meer buitengelachen was. Dat er geen plaats meer is voor Zjef. Dat men hem niet wil draaien wegens niet voldoend aan Radio 1 -normen. En dat ze daarom maar een reclamespotje gemaakt hebben en zendtijd gekocht hebben. Omdat dit de enige manier was waarop men de cd kon airplay geven. Dat staat allemaal in de Metro.
Tja, kijk, dat had ik inderdaad zo begrepen. Zonder uitleg. Enkel door dat spotje. Een spotje dat dus duidelijk zijn effect heeft bij wie luistert én wil horen.
Daarom, wegens dit trieste kerstverhaal, de cd-tip van de week: Zjef!
In mijn herberg zal altijd plaats zijn voor Zjef. IK ben een radio1-luisteraar (hoe lang nog, dat is de vraag) en ik ben één van die oude sukkelende zagen die uit het censydiam onderzoek vallen en je er wel graag willen horen! Welkom Zjef! En ik ben er zeker van dat de CD zal goed zijn! Zonder dat ik hem gehoord heb.
Lees ook: De Morgen (En hier moeten de oudjes ook alweer van bij de eerste zin een belediging slikken: “U bent wellicht te jong om herinneringen aan die tijd te koesteren, maar ooit was Zjef Vanuytsel in Vlaanderen even populair als Koen Wauters of Stan Van Samang.” Dank u voor de info, aangezien ik dus duidelijk ook buiten jullie doelgroep val, hebt u vanaf morgen één lezer minder. )”
GEEN DILLEMA – MET HONDERD PROCENT: ZEKERHEID NIET KOPEN!
Het is een vreemd fenomeen. Hoe minder er dagelijks thuis gekookt wordt, hoe gespecialiseerde de thuiskeukens worden. Hoe meer er afhaalmaaltijden en kant-en klare schotels genuttigd worden, hoe meer er “gehobbykokt” wordt. Als was het door schuldgevoel. Niet meer de vrouw, maar elke man van plus dertig die zich een beetje familieman wil noemen heeft tegenwoordig een keuken die degelijker uitgerust is dan het betere restaurant in een proviniestadje. Elke échte man weet hoe je ossobucco, zuurdesembrood, pasta al pesto en verse dim sum moet klaarmaken. Elke échte man heeft zijn jachtuitrusting: een Global messenset, een stoomoven, een Kitchen-Aid of een Kenwood keukenrobot, een Aga fornuis of op zijn minst een vijfpits Smeg met grillplaat, een échte espressomachine en ga zo maar door. Je kan het zo gesofisticeerd niet bedenken of het staat wel in één of andermans keuken. Nu kan ik dit alleen maar toejuichen. Kwaliteit staat voorop, net zoals de kwaliteit van de voedingswaren. Enkel jammer dat deze exclusieve spullen in de meeste gevallen enkel in het weekend gebruikt worden.
Maar dan is er de subcategorie keukenmaterialen en -accesoires. De brol. Onbegrijpelijk waar die vandaan komt. Elk jaar opnieuw is het aanbod er. Van één of ander nieuw keukenattribuut. De Senseo, de thuistapinstallatie, de champagneglazen zonder voet, en ga zo maar door. (Update 15/12: “Ambiance-toestellen” heet dit in vakjargon, lees ik op p. 9 in De Standaard. Ook hieronder te catalogiseren zijn: de popcorn-machines, elektrische tajines, crêpières, broodmachines)
Dit jaar is er ineens “de chocoladefontein“. Plotsklaps, uit het niets opgedoken, staat het er overal vol mee. In Casa, Blokker en soortgelijke zaken heeft het een prominente plaats gekregen. In elk reclamebladje staat het op de eerste pagina. Het Meest Overbodige Apparaat Van Het Jaar. Een raadsel waarom dit ineens op de markt gegooid is.
Nu vraag ik u: wat doet u met zo’n ding? Wat dipt u in de chocolade? Fruit, chips, koekjes? Een hele avond? Gezellig met z’n allen rond de fontein? Zoals fonduen (ook al zoiets)? Tot u doodziek uitgeteld bent en niet meer kan slapen van de overdaad? Of tien minuten en dan bent u het hele chocoladegebeuren letterlijk “kots”beu? Daar zit u dan met de afwas van dat spul. En van het pannetje waar u op voorhand de chocolade moet in smelten. De verloren (dure) gesmolten chocolade die over drie verdiepingen blijft hangen en uitgesmeerd is over de wanden van de “chocoladeval”. Een klieder- en knoeiboel. Wie koop zoiets uit eigen initiatief? U? Loopt iedereen niet vol afschuw met een grote boog rond zo’n toren fonteinen in de winkel, zich angstig afvragend of hij geen familielid gekrenkt heeft het afgelopen jaar die hem dit uit wraak zou kunnen cadeau doen met Kerst?
Ik zeg het u: in de komende jaren worden de rommelmarkten, kringloopcentra en veilingsite’s overspoeld met deze ondingen.
PANE E TULIPANI – SILVIO SOLDINI – ITALIË 2000
Het moet niet altijd zwaarmoedig zijn. Deze keer een luchtig maar heerlijk niemendalletje, helemaal in de sfeer van Kerst maar zonder sneeuw en kerstbomen, onder het motto: “Het leven is geestiger tussen prettig gestoorde mensen.” Vrede op aarde voor alle mensen van goede wil.
Tijdens een toeristische busexcursie wordt Rosalba, een huismoeder uit Pescara, per ongeluk in een wegrestaurant achtergelaten. In plaats van te wachten tot haar echtgenoot haar terug komt halen, besluit ze om alleen terug naar huis te gaan. Ze stapt in een auto richting Venetië, een voor haar onbekende stad. Hier begint haar avontuur. Haar echtgenoot stuurt Constantino, een van zijn werknemers met een zwak voor thrillers, op pad om Rosalba te zoeken. Ondertussen begint Rosalba echter aan een nieuw leven. Ze vindt werk bij een oude anarchistische bloemist, ze trekt in bij Fernando, een ietwat naïeve kelner uit Ijsland, en ze raakt bevriend met buurvrouw Grazia, een schoonheidsspecialiste en masseuse. Wanneer Constantino haar na vele avonturen eindelijk op het spoor is, komt ook hij in een situatie terecht, die hij niet had kunnen voorspellen… (bron: http://www.cinebel.be)
Anderhalf uur wegdromen in het gezelschap van lichtontvlambare, passionele en onschadelijke anarchistische Italianen met een goed hart; anderhalve uur chaos en onzin, maar ook kwetsbaarheid, warmte en tederheid. Te bekijken vanonder het obligate winterdekentje bij een knetterend haardvuur met de nodige sentimentele ingesteldheid. En ik verklap niets wanneer ik u vertel dat, geheel in de lijn van de verwachtigen, er een onvermijdelijke goede afloop is. Prachtige beelden van de Dogenstad, als één grote toeristische publiciteitsfolder, maar dat kan ik alleen maar toejuichen! En met verfrissend acteerwerk. (Tip: zonder ondertiteling wordt het nog beter!)
(mijn excuses voor de storende drops in het filmpje, het was het enig wat ik vond op youtube, hou het toch minstens 30″ vol want dan wordt u getrakteerd op ware romantiek!)
HOLLANDSCHE EENHEIDSPRIJZENMAATSCHAPPIJ AMSTERDAM
Mooi mooi, zo hebben we ze graag…!
(Klik op de Jip&Janneke beker en aanschouw! Puik werk!)
VOOR EEN ECHT SUCCESVOL LEVEN – BAS HARING – NIJGH EN VAN DITMAR – AUG 2007
In aansluiting op “kopen of niet“, een grappig en toch uitermate interessant boekje over hoe we beïnvloed worden door de reclame. Laat u niet afschrikken door de melige titel, die verwijst volgens mij opzettelijk naar een categorie boeken waar ik geen naam kan opplakken. Zoals “Stoppen met roken”, “Voor altijd gelukkig”, “Nooit meer dik”, u kent ze wel…
Neen, Bas Haring is een Nederlands filosoof, best te vergelijken met Alain de Botton. Hij heeft al een aantal boeken gepubliceerd en schrijft ook kinderboeken. Het verschil met ADB is dat je bij deze enkel zeer regelmatig zucht: “ahja, oh, goed gezien, natuurlijk dat!” maar bij Bas om de haverklap op zijn minst moet grinniken. Hij legt op een zeer grappige en begrijpelijke manier de machinaties van de reclame bloot. We weten hoe die werken, inderdaad, en net daarom is het boekje zo grappig. Omdat we zelf ondanks dat we zeggen van niet, er toch intrappen. Omdat we ons bij elk onderwerp wel iets gelijkaardigs voor de geest kunnen halen. Om de figuren die we er ons kunnen bij voorstellen.
En het belangrijkste zou ik nog vergeten: met illustraties van de heerlijke Gummbah!
Onder de boom begint het aardig vol te liggen, maar toch nog eens: een leuk kerstcadeau voor uw in de media werkende aangetrouwde blitse achterneef. Die u vanzelfsprekend in uw familie heeft, net zoals er vroeger wel in elke familie een tante nonneke of paterke in de Congo was… (Ook aan raden voor nichtjes met hakken.)
Update 15/12: Lees ook “Bas Haring haat reclame” en “Melancholia”
“EEN FLES CHIANTI EN EEN HANDVOL TOSCAANSE KLAPROZEN”
Al surfend op zoek naar een vakantiewoning in Italië, stootte ik op “Villa Bramasole”. In mijn achterhoofd ging een belletje rinkelen, dit kwam me meer dan bekend voor. Bramasole in Cortona met uitzicht op het Trasimeno-meer…. Dat is toch de villa van de wereldwijde bestseller ‘Een huis in Toscane” van Frances Mayes, een boek dat bij iedere Italiëliefhebber in de kast staat. Bah, flauw, iemand profiteert gewoon van de wereldwijde naambekendheid. Dit kan toch niet “het” huis zijn? Gewoon te huur? Waar zit Frances dan ondertussen?
Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Ik neem het boek geregeld in de hand, als ik weer eens weg wil uit het sombere België. Villa Bramasole is steen voor steen opgebouwd in mijn hoofd, net zoals ze in het boek stap voor stap gerestaureerd werd. Ik zie de keuken, de terrassen, de slaapkamers, de olijfgaard, de ijzeren toegangspoort, het “kapelletje”. Ik heb me er een eigen voorstelling van gemaakt. En ik heb dat zo soms met de dingen, ik heb er nooit bij stil gestaan dat dit huis ook effectief echt en wezenlijk daar in Cortona zou staan. En evenmin is het ooit in me opgekomen dit huis te gaan (be)zoeken. Voor mij is het een fantasie, een droom.
Zou ik verder klikken op de foto’s? Zou ik mijn imaginaire voorstelling van het sprookjeshuis verbreken? Voor altijd? Ja, het is sterker dan mezelf, ik wil weten of dit het huis is. Ik bekijk de vele foto’s. Mmm, wat moet ik daar nu van denken? Dat het in elk geval niet is zoals het in mijn gedachten geconstrueerd was. Neen, dit kan het zeker niet zijn. Geen uitbundige bloemenpracht zoals beschreven in het boek, geen geborgenheid, geen “thuis”.
Met het boek naast me en wat nog in mijn geheugen zit begin ik de foto’s te bestuderen. De trap in de zitkamer. Klopt. De gezandstraalde en gebeitse balken. Klopt. Een naar buiten openslaande deur in de keuken, luiken, twee niveau’s, een langgerekt huis, een gemetste boog in een doorgang, gebeitste balken, ruwe stenen. Klopt allemaal. Maar geen vijf cm dik carrera marmeren blad in de keuken. Geen rieten manden in nissen die er niet zijn. Geen “battiscopa“, een vijftien centimeter hoge grijze strip langs de onderkant van de muren, als een soort “plint”.
Ik weet niet meer wat ik er moet van denken. In Toscane en Umbrië zullen veel huizen aan deze beschrijvingen voldoen; sommige dingen kan je zo matchen, anderen dan weer totaal niet. Googelen op “Villa Bramasole” brengt soelaas. Oef, er zijn wel tien villa Bramasole’s in Cortona en omstreken met uitzicht op het Lago Trasimeno te vinden. De bekende naam wordt inderdaad als commerciële troef gebruikt. En een nog grotere opluchting als ik overeenkomsten vind met beschrijvingen in het boek en andere vakantiehuizen. En ook weer niet.
Gelukkig maar. Mijn “Villa Bramasole” in mijn hoofd kan blijven bestaan. En een andere “Villa Bramasole ” ga ik niet huren. Je kan toch niet twee weken in een droom gaan wonen. Wat blijft er dan nog over om van te dromen?
En hopelijk leeft Frances nog steeds lang en gelukkig in haar eigen Villa Bramasole in Cortona. En verhuurt ze haar villa niet aan pottenkijkers.
(eigen foto, juni 2006)
KONING VAN DE WERELD – GUIDO HENDERICKX – VTM – VIJF WOENSDAGEN 21.10 U tot 22.15 U
Een progamma op VTM? Dat ik promoot? Ja, uit loyauliteit tegenover een aantal fijne mensen én omdat het mag gezien worden.
“Koning van de wereld” – Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt Stan Vandewalle opgepakt door de Duitsers en naar een gevangenenkamp gestuurd. Hij leert er bokstrainer Max kennen, die meteen in de sterke linker vuist van Stan een groot bokstalent herkent. Max is bereid om Stan na de oorlog onder zijn vleugels te nemen en hem te trainen. Maar na de bevrijding leeft Stan met zijn hoofd in de wolken. Tot het noodlot toeslaat en zijn lichtbegaafde jongere broer Aloïs zich verongelukt met de motor, die Stan van de Duitsers had buitgemaakt. (bron: persbericht Caviar)
Vreemde zakelijke machinaties zorgden ervoor dat de film, een soort “compilatie” van de reeks, vorig jaar in de bioscopen liep. Het werd een flop. Terecht. Net zoals de recencies en kritieken gewettigd waren. Iets wat oorspronkelijk bedoeld is als tv-serie moet je niet gaan verknippen tot een film. Er gaat te veel van het verhaal verloren. Het slaat op niks meer.
Herkansing nu op tv in vijf afleveringen. Stukken beter. Stukken duidelijker. Kijken zou ik zeggen, na “Katarakt” alweer een nieuwe degelijke serie. (Ja, ik heb ze gezien.)
Met Josse De Pauw, Kevin Janssens, Jan Decleir,
Koen De Bouw, Natali Broods
GISTEREN EEN LUXE, VANDAAG EEN NOODZAAK
Dit weekend is me een ramp overkomen: stilte in mijn huis in mijn vrije tijd. Mijn cd-speler is stuk. Mijn Sony Cubic uit 1995. Mooi ding, klein en compact. Anders dan een doorsnee Hi-fi keten; een apart systeem met zeer te doene klankkwaliteit. Ik was er hoogst tevreden over en was absoluut niet van plan het te vervangen.
“No disc” verschijnt er op het display, terwijl er toch een disc inzit. (E-r z-i-t e-e-n d-i-s-c i-n z-e-g i-k j-e, r-o-t-d-i-n-g!) Radio en boxen doen het nog prima. Een ramp, omdat ik niet zonder cd-speler kan.
Ik hou niet van dingen die stuk gaan. Om de kopzorgen die ze me bezorgen. Om de verspilling. Repareren zal wel niet kunnen, of zal zo duur zijn dat ik me beter een nieuwe aanschaf. (Erg dat we dat niet eens meer overwegen in onze consumptiemaatschappij, hup, weg.)
Een aankoop brengt last en overlast mee. Ik ben geen technicus en eigenlijk ook niet geïnteresseerd in technische snufjes. Ik wil enkel iets dat me dient en een goede klank voortbrengt. Hoe moet ik dit beslissen? Koop ik een eenvoudig nieuw Hifi-systeem tout court? Of val ik in het andere uiterste en koop ik me direct een home-cinema systeem? Met HD en al.
Waarom kan ik niet gewoon naar een goede winkel gaan en zeggen “Ik wil iets dat cd’s afspeelt en een goed geluid produceert” zonder het gevoel te hebben dat de verkoper me iets wil aansmeren dat ik niet nodig heb of zonder dat ik de indruk krijg dat hij me eender wat wil opdringen zonder echt aandacht te besteden aan mijn wensen?
Ik ken iemand die een on-ge-loof-lijk systeem in huis heeft. Elke keer wanneer ik er ben word ik achterovergeblazen door de geluidskwaliteit. Na wat gesurf vond ik dit systeem. In de goedkoopste versie 1.999 eur. Ik zou er durven voor gaan. Als grote muziek- en filmliefhebber. Geld dat je uitgeeft aan een hobby. Autofanaten of amateurfotografen geven meer uit. Maar eer ik dit beslis moet ik weer door duizend-en-één overwegingen: is het niet decadent zoveel geld te geven aan iets dat ook in goedkopere uitvoeringen bestaat? Zitten er niet honderd opties in die ik nooit zal gebruiken (read the fucking manual zou mijn tandarts zeggen) Onderscheidt het zich echt? (De klank is inderdaad fenomenaal maar ik heb ook nog nooit ergens goedkopere merken “gehoord” dus ik kan niet vergelijken.) Maakt de prijs het verschil? Moet ik geen klanktechnicus in huis halen om het perfect uit te balanceren (muziek beluisteren is mijn hobby, niet het prutsen aan de apparatuur die de muziek voortbrengt)? Ik ben iemand van uitersten: ofwel het goedkoopste dat ik kan vinden ofwel het beste. Kringloopwinkel en recyclage of “Stijl” bij wijze van spreken. Maar dit is zelfs nog niet het beste…
Wat zou het toch prettig zijn een impulsaankoopster te zijn… vreemd dat het me voor kleren zonder problemen lukt.
(En mijn lijdensweg is nog niet ten einde: ook mijn diepvriezer en mijn reservekoelkast in de berging zijn aan vervanging toe… luxeproblemen, ach bestonden ze maar niet.)
DON GIOVANNI – W.A. MOZART – UITVOERING VAN RENE JABOBS
Aan het bespreken van klassieke muziek durf ik me niet wagen, ik luister er in vervoering naar met een onbevangen lekenoor. Ik wil deze superbe CD-box echter absoluut aanraden maar verwijs voor een recensie naar hier.
René Jacobs bewijst zich op deze schitterende nieuwe operabox opnieuw als een heuse stemmenmagiër. De relatief onbekende solisten die hij koos voor Mozarts opera Don Giovanni hebben één ding gemeen: een soepel gebruik van de zangstem, waarin expressie nu eens niet gepaard gaat met krachtpatserij. Verder zou Jacobs Jacobs niet zijn als hij de literatuur rond de compositie niet grondig had bestudeerd en voor de verschillende versies zijn eigen oplossingen had gevonden. Deze uitvoering wordt nu al genoemd als een potentiële winnaar van de grote cd-prijzen. De presentatie, met een zeer informatief boekwerk, is voorbeeldig.
Solisten: Johannes Weisser, Lorenzo Regazzo, Alexandrina Pendatchanska, Olga Pasichnyk, Kenneth Tarver, Sunhae Im, Nikolay Borchev, Alessandro Guerzoni.
Luxe-uitgave van Harmonia Mundi: drie cd’s en een dvd, mét boekje. Alweer een kersttip!
**Goeiemorgen**ik heb mijn zomerkleuren eu kleren weer uit de kast gehaald euh kan dat met deze temperatuur?** euh, we hopen euh u ook…**Ja hoor, zolang het maar geen rokje is hihi, want er staat veel wind…**gibber**gibber**Euh, en wat staat er nog in de krant vandaag euh…**Wel euh euh ook nog, ja in ’t laatste nieuws euh je moet een beetje opletten met die cholesterol dingen en euh zo**dat staat euh hier euh op pagina drie**hatsjie**euh gezondheid** euh dat zal het weer zijn euh sorry hihihi**jaja schoonmoeders**katten op de ex-van haar zoon euh euh**euh ja.**En weet je nog wie die Murat Kaplan is? Euh, ja die ontsnappingskoning? oei euh ja, neen, euh, hihi, ja**gibbergibber**hihi euh euh***euh u uuu euh u bent gewoon in de kazerne blijven hangen euh** foutief.. wat zou dat kunnen zijn vraag je je af euh niet echt gebeurd of zo? Oh help**hihi**gibbergibber**
Neen, dit is geen gesprek dat ik opving aan een tafel vol puberende meisjes in een schoolrefter maar een korte samenvatting van wat ik deze morgen weer eens op Radio 1 hoorde. Ik weet dat ik in herhaling val, maar ik kan niet anders dan er op terugkomen. En ok, ik geef toe, aan de muziek is er gesleuteld, maar de aangehaalde conversatie is goed om je de hele dag een slecht humeur te bezorgen en dit gewauwel moet ik al sinds september elke morgen aanhoren (neen, ik luister niet naar een andere zender, ik wil informatie!).
Dus begon ik me af te vragen of het nog anders kon. Of dit nu echt de norm werd. Of er zich daar in de wandelgangen van de VRT nu écht niemand aan stoort. Horen ze het gewoonweg niet? Vindt niemand het erg? Gestotter en woordengedartel in het journaal op tv met de constant over haar tong struikelende Goedele Devroy. Slordigheid gecombineerd met leutigheid bij Radio1 alsof het Donna of Q-music is. Moet men geen strenge examens meer afleggen bij de “taalcommissie” van de radio? Een aantal jaren geleden vernam ik nog van iemand met een perfecte uitspraak dat die mensen onmenselijk streng waren bij het afnemen van een examen. Is die commisie afgeschaft?
Maar zie! Wat een opluchting toen ik nog eens toevallig en uitzonderlijk na zessen vanavond via de autoradio de rustige rijpe stem hoorde van Roger De Knijf. Het leek al nostalgie. Geen ge-euh, geen gegibber, geen gestotter, geen ge-ja en ge-neen, geen buitelende woorden. Eén en al degelijkheid. Strakke informatie. Een plezier om naar te luisteren. Met tussenkomst van nog een andere mooie stem met een perfecte uitspraak, Peter Decroubele. Ik bleef zelfs uitzonderlijk luisteren naar de sport om Roger en Peter bezig te horen. Zelfs bij de beursberichten bleef ik hangen en genoot ik van de verzorgde taal van Pascal Paepen. Stuk voor stuk hebben deze mensen een perfecte taalbeheersing. Zonder haperingen, vlot, natuurlijk, volwassen. Het kan dus nog. Het bestaat nog. Oef. Oef. Oef. Driewerf oef.
Isabel Baele, alstublieft, kan u Annelies terug naar tv schoppen – daar heeft ze het gepaste mooie snoetje voor – en Gilles naar de toog van de kantine van de VRT? Kan u “De ochtend” overlaten aan Roger, Peter, Paul, Pascal, Koen, Fried’l en alle mooie stemmen die de radio tegen mijn verwachting in toch nog rijk is? (Sorry RadioDames voor het mannelijk overwicht.) Zij verdienen een ereplaats en bij de radio is dat ‘ s morgens! Mijn oren en mijn humeur zullen u dankbaar zijn!
KEREN CYTTER – 8/12/07-03/02/08 – KUNSTENCENTRUM STUK LEUVEN
Keren Cytter is een uit Tel Aviv afkomstige internationaal gerenomeerde kunstenares die indruk maakt met haar eigen vorm van video-kunst waarin taal een belangrijke rol speelt. STUK brengt vijf korte films uit de periode 2002-2007.
Keren Cytter vermengt in haar films genres zoals cinema, soap, homevideo en reality-tv. Ze vertelt gebalde verhalen die zich afspelen in een huiselijke context. Alledaagsheid vloeit er samen met absurditeit en fictie met realiteit. Ze portretteert relaties tussen mensen, inclusief hun dromen, verlangens en herinneringen. Haar personages vallen vaak uit hun rol, werken mee aan de constructie en deconstructie van de verhaallijn en becommentariëren zowel het verhaal als elkaar. De meeste films hebben tegelijk een dramatisch en tragikomisch karakter en zijn door hun directheid erg toegankelijk. (bron: brochure STUK)
JE HUIS WORDT JE THUIS WANNEER JE HET DEELT MET ANDEREN
Ik zou er nooit meer over schrijven. Dat had ik me voorgenomen. N-O-O-I-T meer. Maar ik heb raad nodig. Mensen die de weg gevonden hebben zullen weten waarover ik het heb.
Ik heb mijn twijfels sinds ik verhuisd ben. Of het een goede beslissing was om mijn huis na dat kleine brandje dat er gewoed heeft achter te laten.
Ik begin gehecht te geraken aan mijn nieuw huisje. Ik vind het er mooi uitzien, het geeft me inspiratie en ik word gestimuleerd omdat het me nieuwe mogelijkheden geeft. Ik hou van nieuwe dingen. Ik begin graag met een schone lei. Zoals ik nog altijd van nieuwe schriftjes houd. Dat eerste onbeschreven blad. Ik hou ook wel de naam van mijn nieuw optrekje.
Maar aan de andere kant heb ik heimwee. Naar mijn ander huisje waar ik zo lang gewoond heb. Het was er gezellig, er kwamen net genoeg mensen over de vloer om lekker te koffiekletsen. Ik was er aan gebonden. En de naam die er boven prijkte, dat vond ik wel erg bij me passen.
Ik denk er over na. Ben ik te snel verhuisd? Had ik moeten blijven wonen waar ik woonde? Even op vakantie gaan en dan weer met een frisse geest mijn huisje binnenkomen? Met opgeheven hoofd. Even wachten tot de ramptoeristen en de sensatiezoekers weer afgedropen waren? De bemoedigende brieven die ik gekregen heb hebben me weer aan het denken gezet.
Ik vraag het hier want andere mensen begrijpen het niet.
Ik kan ook teruggaan, de huur is nog niet opgezegd. Ik kan het verbouwen, schilderen, wat opknappen zodat het hetzelfde uitzicht krijgt van mijn huidig huis en ik het beste van de twee overhoud.
Ik lig er niet van wakker. Mijn dilemma is niet levensbedreigend. Maar wanneer ik in het huisje kom, dan denk ik er wel aan. En weet ik het niet en twijfel. De buren kennen me niet, ik heb me ook nog niet voorgesteld en was dat ook niet van plan, het heeft wel iets, zo anoniem kunnen leven. Maar voor een aantal oude koffiekletsers woon ik te ver, die bezoeken me niet meer en dat vind ik jammer. De kroeglopers hoef ik niet, dus dat is mooi opgeruimd.
Maar wat nu? Help. Zodat ik de knoop kan doorhakken en er nooit meer moet op terugkomen. N-O-O-I-T.
THE STREET – DRAMASERIE VAN DAVID BLAIR EN TERRY MCDONOUGH – BBC- DONDERDAG 22U
Wanneer u vanavond kijkt kan u nog twee afleveringen meepikken van de tweede reeks (de eerste werd vorig jaar uitgezonden) van een schitterende dramaserie naar een scenario van Jimmy Mc Govern.
Elke aflevering vertelt over een dramatische wending in het leven van een aantal bewoners in dezelfde straat. Op de één of andere manier zijn ze aan elkaar gelinkt en als een rode draad verschijnen de straatbewoners in het leven van het hoofdpersonage van dienst. Gewone mensen met gewone besognes, maar die door een (on)gewone gebeurtenis hun leven ineens een wending zien nemen.
Een man die de plaats inneemt van zijn tweelingbroer omdat dit hem de enige ontsnapping lijkt uit zijn ellendige leven. Een moeder die haar zoon beschermt die een taxi-chauffeur in elkaar geslagen heeft. Een postbode die in de steek gelaten wordt door zijn vrouw en zich niets meer waard voelt. Een oude schoolliefde die opduikt en een leven overhoop gooit bij weer een andere man.
Tragisch en dramatisch, aangrijpend en ontroerend. En met een optimistische noot. Niet altijd met een happy end maar wel met een hoopvolle boodschap. Een serie die blijft plakken.
Winnaar van de BAFTA TV award 2007 (beste dramareeks) met topacteurs zoals Timothy Spall en Jim Broadbent
19.40 U – E40 BRUSSEL -LEUVEN – FILE – GSM RINKELT – “BAAS”:
(b. vraagt iets belangrijks, er wordt nog wat overlegd, de file vordert stapvoets)
(twee mensen kijken opzij en lachen idioot naar elkaar)
SåNGER FRåN ANDRA VåNINGEN – ROY ANDERSSON – ZWEDEN – 2000
Roy Andersson is de regisseur van wie momenteel het bejubelde
“Du levande” (You, the living) in de bioscopen loopt, maar in 2000
verraste hij reeds met een buitengewoon juweeltje, een overdonderend kijkfestival “Songs from the second floor“. Een mokerslag voor de geest en een lust voor het oog.
Momentopnames uit de levens van een aantal vreemde personages die om diverse redenen in een dieptepunt van hun leven zitten en wiens levens elkaar kruisen. Schrijnend, maatschappijkritisch en hopeloos, maar de schitterende absurde en zwarte humor weerhoudt de kijker er gelukkig van om niet met een donker gemoed en wanhopig huilend om een verloren maatschappij de DVD knop uit te zetten.
Trivia: de rolbezetting gebeurde via straatcasting,
er speelt geen enkele”echte” acteur in deze film
“DE WEG NAAR MEKKA” – REISREPORTAGEREEKS IN TIEN DELEN – CANVAS
Afgelopen weekend werd de laatste aflevering uitgezonden van de uitstekende reeks “De weg naar Mekka”. De eerdere afleveringen waren al voer voor een aantal diepe verzuchtingen, maar deze aflevering was ronduit onthutsend.
Natuurlijk weten we allemaal hoe een aantal moslims de Koran interpreteren en de vrouw een ondergeschikte rol toebedelen. Natuurlijk weten we allemaal dat het vrouwen in Saoudi-Arabië verboden is een auto besturen. Dat ze moeten gesluierd zijn en zich verborgen houden. En natuurlijk weten we allemaal dat vrouwen niet mogen met vreemde mannen spreken en apart moeten winkelen. We lezen dat allemaal wel.
Maar ik was geshokeerd door zo confronterend in een – wereldwijd vertegenwoordigde – MacDonalds een bordje te zien met “Women section” en “Women not allowed”.
Ik heb respect voor culturen en gewoonten. Ik zal zonder problemen een sjaal om mijn hoofd slaan om een kerk binnen te gaan in Zuid-Italië. Ik zal mijn schouders bedekt houden om een boeddhistische tempel te betreden. Maar hier zou ik binnen de vijf minuten gearresteerd worden want dit zou ik gewoonweg niet kunnen tolereren. Voor mij heeft dit niets met cultuur of godsdienst te maken maar is het gewoon pure discriminatie.
Geshokeerd was ik omdat het mij even discriminerend lijkt als jaren geleden in Amerika het “back of the bus nigger” bordje, de affiche “verboden voor vreemdelingen/interdit aux étrangers” voor het raam van Belgische café’s, de jodenster onder het nazi-bewind of de positie van de kleurlingen in Zuid-Afrika. En toch wordt dit door de hele wereld getolereerd in naam van een godsdienst.
Vreemd, zeer vreemd. Huiveringwekkend.
“OVERPOWERED” – ROISIN MURPHY
Het tweede solo album van ROISIN MURPHY, jarenlang de exentrieke zangeres van de dance-popgroep MOLOKO, is opnieuw een schot in de roos. Een gevarieerde combinatie van seventies disco – Giorgio Moroder en Donna Summer loeren bijwijlen wel érg om de hoek – jaren negentig house en electro in een aanstekelijk eigentijds strak jasje. Uiterst dansbare maar vooral uitermate vrolijk stemmende catchy plaat (sommige nummers kunnen zelfs eindeloos op “repeat”) van een geweldige dame met meer stijl in haar pink dan Madonna in het hele lijf.
RIJSTROLLETJES MET TONIJN
Een lunchpakketje om jaloers op te zijn: verse sushi.
Met liefde klaargemaakt door mijn eigenste huis-chef.
Collega’s: kijken mag, aankomen niet!
In het architecturaal imponerende en bevreemdend museum Dr. Guislain worden er naast de permanente collectie – de geschiedenis van de psychiatrie – interessante tijdelijke tentoonstellingen gehouden die verband houden met de psychiatrie en zijn patiënten. Klein maar telkens zeer de moeite waard. Op deze site is ook nog steeds een afdeling van het psychiatrisch ziekenhuis Dr. Gislain gevestigd.
“Waarom is iemand ziek? Wat is de oorzaak van hoofdpijn, depressie of alcoholisme? Heeft de aandoening een lichamelijke of een geestelijke oorsprong? Of wordt de oorzaak ergens anders gezocht: een boze geest, een emotieloze opvoeding of liederlijk gedrag?
Het tijdperk waarin men leeft, bepaalt heel sterk hoe men naar ziektes kijkt. In het Westen ziet men een aandoening anders dan in het Oosten. In een bepaalde cultuur is een ziekete trendy, in een andere is ze taboe. Hoe inspireert ziekte kunstenaars?
Op de huidige tijdelijke tentoonstelling vormen oude en hedendaagse kunst, affiches, etnische stukken en medische objecten een fascinerend parcours van hoe de mens met het spanningsveld van lichaam en geest omgaat. “(bron: brochure “ZIEK”)
Met werken van Félicien Rops, Léon Spilliaert, Marlène Dumas, Michaël Borremans, James Ensor, Henri de Toulouse-Lautrec en nog vele anderen.
Een aanrader!
“ZUCHT” – BERNARD DEWULF
Er zijn onder de mensen zuchters en niet-zuchters. Over de laatsten valt weinig te vertellen. Zij leiden een onbegrijpelijk bestaan. De eersten overleven in twee soorten.
Er zijn de altijdzuchters. Dat zijn vervelende mensen. Zij doen het uit een teveel, een teveel aan ik. Immer zuchtend vestigen zij de aandacht op de aandacht die zij immer behoeven. Zij zuchten zelfzuchtig.Interessanter zijn de ware zuchters. Zij doseren. Zij doen dat niet zelf, hun aard doet dat, als een zelfregulerend mechanisme. In tegenstelling tot de eerder genoemden doen zij het uit een tekort. Waaraan, dat weten zij niet. Net daarom doen ze het. Hun zuchten zijn ingegeven door een Vraag – die onverbeterlijk is verwoord door de meest bevlogen zuchter onze dichters, Gezelle: “Wat weegt er op mijn hert dat mij tot zuchten praamt?” Elke ware zuchter begrijpt de volkomenheid van deze verzuchting.
Onder de ware zuchters is het goed toeven. Je herkent ze al voor ze iets gezegd hebben. In den beginne immers was de zucht. Zij kunnen ook het hele raadsel van de schepping erin vatten. Iets in hen zorgt voor een metrisch haast feilloze herhaling van de oerzucht. Hun betoog, hun bestaan is daardoor geordend. Zij leven, hoe rusteloos ook, op het ritme van de zucht.
Een zucht is lucht. Toch komt hij niet uit het lichaam, dat is slechts schijn. Hij komt uit iets anders. Wat dat precies is, weten wij niet. Ook daarom, vooral daarom, doen we het. Zuchtend proberen wij de herkomst van ons zuchten te begrijpen.
blog der zuchten 